Chirurgia ginekologiczna, a nietrzymanie moczu
Zdrowie i uroda

Chirurgia ginekologiczna, a nietrzymanie moczu – jakie są możliwości leczenia?

Nietrzymanie moczu to problem, który dotyka miliony kobiet na całym świecie, znacząco obniżając komfort życia i poczucie pewności siebie. W wielu przypadkach leczenie zachowawcze, takie jak fizjoterapia czy farmakoterapia, przynosi poprawę, jednak nie zawsze jest wystarczające. W takich sytuacjach chirurgia ginekologiczna oferuje skuteczne metody leczenia, które mogą przywrócić pacjentkom pełną kontrolę nad pęcherzem. Jakie zabiegi są dostępne? Jakie są wskazania do operacji i na czym polegają poszczególne procedury? Odpowiedzi na te pytania znajdziesz w poniższym artykule.

Rodzaje nietrzymania moczu a wskazania do leczenia operacyjnego

Nietrzymanie moczu nie jest jednostajnym schorzeniem – w zależności od przyczyny jego występowania wyróżniamy kilka typów, a każdy z nich wymaga innego podejścia terapeutycznego. Najczęstsze rodzaje to:

  • Wysiłkowe nietrzymanie moczu (WNM) – pojawia się podczas wysiłku fizycznego, kaszlu, kichania lub śmiechu i jest wynikiem osłabienia mięśni dna miednicy oraz struktur podtrzymujących cewkę moczową.
  • Nietrzymanie moczu z parcia (nadreaktywny pęcherz) – objawia się nagłą i silną potrzebą oddania moczu, często z jego niekontrolowanym wyciekiem. Przyczyną jest nadreaktywność mięśnia wypieracza pęcherza.
  • Mieszane nietrzymanie moczu – to połączenie objawów wysiłkowego nietrzymania moczu i pęcherza nadreaktywnego.

Leczenie chirurgiczne jest najczęściej stosowane w przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu, kiedy metody zachowawcze (ćwiczenia mięśni Kegla, fizjoterapia, farmakoterapia) nie przynoszą oczekiwanych efektów. W przypadku nadreaktywnego pęcherza zabiegi chirurgiczne są stosowane rzadziej, a ich wybór zależy od indywidualnej sytuacji pacjentki.

Najczęściej stosowane zabiegi chirurgiczne w leczeniu nietrzymania moczu

Współczesna chirurgia ginekologiczna Warszawa oferuje kilka metod operacyjnego leczenia nietrzymania moczu, które są dostosowane do rodzaju i stopnia nasilenia problemu.

1. Operacje taśmowe (TVT, TOT)

Jednym z najczęściej wykonywanych zabiegów w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu są operacje z użyciem taśmy podcewkowej. Taśma (zwykle wykonana z materiału syntetycznego) jest umieszczana pod cewką moczową, aby zapewnić jej odpowiednie podparcie i zapobiegać niekontrolowanemu wyciekowi moczu.

Wyróżniamy dwa główne typy operacji taśmowych:

  • TVT (Tension-free Vaginal Tape) – taśma jest wprowadzana przez pochwę i mocowana za spojeniem łonowym.
  • TOT (Transobturator Tape) – taśma przechodzi przez otwory zasłonowe w miednicy, co zmniejsza ryzyko powikłań związanych z pęcherzem i naczyniami krwionośnymi.

Zabieg trwa około 30–40 minut, jest mało inwazyjny i zwykle wykonywany w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym. Rekonwalescencja jest stosunkowo szybka, a skuteczność wynosi nawet 85–90%.

2. Operacje podwieszające (Burcha, Marshall-Marchetti-Krantz)

Alternatywą dla taśm podcewkowych są operacje podwieszające, które polegają na uniesieniu szyi pęcherza i cewki moczowej za pomocą szwów chirurgicznych. Najczęściej stosowaną metodą jest operacja Burcha, w której cewka moczowa jest podwieszana do więzadeł spojenia łonowego.

Zabieg ten jest bardziej inwazyjny niż operacje taśmowe i zazwyczaj wykonywany metodą laparoskopową lub podczas operacji otwartej. Jest szczególnie polecany pacjentkom z nietrzymaniem moczu wynikającym z osłabienia aparatu więzadłowego miednicy.

3. Bulking agents – zastrzyki uszczelniające cewkę moczową

W niektórych przypadkach stosuje się wstrzykiwanie substancji wypełniających (bulking agents) wokół cewki moczowej, co zwiększa jej opór i zmniejsza wycieki moczu. Substancje te mogą zawierać kolagen, kwas hialuronowy lub syntetyczne polimery.

Zabieg jest mało inwazyjny, trwa zaledwie kilkanaście minut i może być wykonywany w warunkach ambulatoryjnych. Jego skuteczność jest jednak niższa niż operacji taśmowych, a efekty mogą z czasem osłabnąć, co wymaga powtórzenia zabiegu.

4. Neuromodulacja nerwu krzyżowego

Dla pacjentek cierpiących na nietrzymanie moczu z parcia (nadreaktywny pęcherz), które nie reagują na leczenie farmakologiczne, rozwiązaniem może być neuromodulacja nerwu krzyżowego (SNS – sacral nerve stimulation). Polega ona na implantacji niewielkiego urządzenia, które wysyła impulsy elektryczne do nerwów kontrolujących pracę pęcherza.

Metoda ta jest szczególnie skuteczna u pacjentek z pęcherzem nadreaktywnym, a jej zaletą jest odwracalność – jeśli zabieg nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, można usunąć elektrodę bez trwałych konsekwencji dla organizmu.

5. Operacje rekonstrukcyjne i plastyka dna miednicy

W przypadkach, gdy nietrzymanie moczu wynika z zaawansowanego obniżenia narządów miednicy mniejszej, konieczna może być operacja rekonstrukcyjna. Zabiegi te obejmują plastyki pochwy, podniesienie pęcherza moczowego oraz rekonstrukcję więzadeł miednicy.

Tego typu operacje często są wykonywane równocześnie z operacją taśmową lub podwieszającą, co pozwala uzyskać lepszy efekt terapeutyczny i wyeliminować różne problemy uroginekologiczne w jednym zabiegu.

Chirurgia ginekologiczna jako skuteczne rozwiązanie

Nietrzymanie moczu to problem, który można skutecznie leczyć, a chirurgia ginekologiczna oferuje pacjentkom nowoczesne i trwałe metody terapii. Wybór odpowiedniego zabiegu zależy od rodzaju nietrzymania moczu, stopnia nasilenia objawów oraz indywidualnych uwarunkowań pacjentki.

Dzięki minimalnie inwazyjnym technikom, takim jak operacje taśmowe czy wstrzykiwanie bulking agents, leczenie jest bezpieczne i nie wymaga długiej rekonwalescencji. W przypadku bardziej zaawansowanych schorzeń dostępne są operacje podwieszające oraz rekonstrukcyjne.

Każda kobieta zmagająca się z nietrzymaniem moczu powinna skonsultować się z ginekologiem lub urologiem, aby dobrać najlepszą metodę leczenia i odzyskać pełen komfort życia.